Özgür, yaratıcı ve atılımcı birey olmak her insanın en doğal hakkıdır.Ancak yaşadığımız ortamda bizi kuşatan tutucu gelenekler, aldığımız eğitim; gizli güçlerimizin ya da yaratıcı yeteneklerimizin otaya çıkmasına olanak tanımıyor, fırsat vermiyor.

Geleneksel eğitimin mayası ve felsefesi korkuya dayanıyor. Bu felsefenin ortaya çıkardığı silik kişi, hiçbir zaman birey ve ya da yurttaş olamıyor; güç karşısında boyun eğen kul ya da köle oluyor.Kul tipi insansa ezilmişliğine isyan etmiyor; haktan haklıdan yana tavır koyamıyor, güçlüye boyun eğiyor.

Üretici, yaratıcı ve de atılımcı insan yetiştiremeyişimizin nedenlerinden biri, hiç kuşkusuz, geleneklerimizi ve eğitimimizi besleyen korkudur. Beşikten mezara kadar sürüp giden türlü korku ağlarının içinde şekillenir beynimiz ve ruhumuz: Ana-baba korkusu, şey-tan korkusu, mezarlık korkusu, jandarma korkusu vb korku zincirlerinin halkası yaşamımızın her döneminde sarmalar bizi.Bu korku zincirleridir ki, yaratıcı, yeteneklerimize, üretici yanlarımıza ket vurur: Dahası bizler, bize öğretilen çaresizliklerin, hiç ayrımına varmadan kurbanı oluveriyoruz.

Oysaki uygar ve çağdaş dünyada korkunun yaşamda yeri yok. İnsan yaşamına akıl ve bilim yön veriyor. Bu yüzden olacak ki, insanlığa yararlı keşif ve icatları, bilimi kendine kılavuz yapan o dünyanın insanları üretiyor.Kâşifler, alimler hep o korkusuz dünyadan; Batı’ nın aklı, bilimi kılavuz edinen; korkuyu, hurafeyi fosil gelenekleri dışlayan anlayışından, özgür ortamından yetişiyor.

Üretmenin, yaratmanın temeline korku yerine sevgiyi yerleştirmeyi başarırsak, uygarlık yolunda yeni gelişmelere yelken açabiliriz. Toplumun nerdeyse tümünü kuşatan korku zincirini kırmak yine bizlere düşüyor. Halkımızı korku kültüründen beslenen egemen güçlerin anlayışından kurtarmak için, toplumun ileriye bakan zinde güçlerinin, bıkmadan, yılmadan daha çok savaşım vermesi gerekiyor. Ufukta. özlemini çektiğimiz çağdaş uygarlık düzeyine ulaşmanın başka bir yolu da görünmüyor.